بندگی

پروردگارا...

در مستجاب نشدن دعاهایم حکمتی نهفته است،که خود فقط به آن علم داری.

می دانم دعاهایم را می شنوی؛

و من در محکمه انسانی جهل خویش،

تو را به خساست محکوم می کنم!،

برای سکوتت در مقابل دستهای گشوده ام بسوی آسمانت...

وتو در برابر طغیان من باز سکوت می کنی...

و آرام در گوش من زمزمه می کنی:

شکیبا باش بنده ام...

من در خفا اموری را برایت کنار گذاشته ام که خوشایند تو خواهد بود.

پروردگارم...

برای نداده هایت شکر گزارم؛

چون می دانم خیر مرا تو فقط می دانی...

و برای داده هایت شکر گزارم؛

من اگر این نبودم پس چه بودم؟

می توانستی مرا گیاه خلق کنی یا سنگی در پرتگاه!

یا که گنجشکی بر شاخسار یا که هیچ باشم!

اما مرا انسان آفریدی

و چه زیبا نعمتی است این نعمت...

مرا انسان آفریدی. ..سرور کاینات جهان...

و همه چیز در خدمت من!

پروردگارم...

نگذار با ناسپاسی این داده ات را از یاد ببرم!

بگذار تمام امورم را به تو بسپارم...

سکان کشتی را تو بدست بگیر...

انسانیتم را از من پس نگیر...

پروردگارم...

بگذار شکر گزار نعمت های دیده و ندیده ات باشم...

و طغیان نکنم به بهانه انسان بودنم...

بگذار همیشه تنها ، بنده تو باشم...

                                                                                                       آمین یا رب العالمین